Жазда, май айында бир жигит менен таанышкам. Сулуу, акылдуу, түшүнүктүү. Мен өзүм бул кишини кантип сүйө баштаганымды байкабай калдым. Биз аны менен абдан жакшы сүйлөшө баштадык, бирок анын сүйлөшкөн кызы бар болчу, мен ага сүйүүмдү ачык айтуудан тартынчумун. Ал менин бактысыз сүйүүдөн унчукпай өлүп жатканымдан шектенбеди. Жан дүйнөмдөгү оору, жаздыктагы көз жаш. Менимче, ар бир кыз өмүрүндө жок дегенде бир жолу ушундай сезимдерди башынан өткөргөн. Жай келди, мен дагы эле сезимдеримди жашырып, кээде эле аны менен сүйлөшчүмүн. Бир жолу, жумушта компьютерде отуруп, кээ бир ырым -жырымдарды издегим келди. Кесиптешим Антон менин артымда кантип турганын байкаган жокмун, ал мени канча убакыт аңдып турганын билбейм, бирок бир аздан кийин ийинимден сылап, куу жылмайып мындай деди: Сен эмне? Кайрадан сыйкырыңа берилип кеттиңби? "Жок", - дедим мен. - Мейли, жакшы, жакшы ... - Антон жумушка кетмек болду, бирок мен аны токтоттум. - Мен бир адамды сүйүп калдым жана аны менен болгум келет- Ошондойбу. Андай болсо, менде бир идея бар, - Антон куу жылмайып, мага көзүн кысып койду. Жанымда отуруп, ал сөзүн улады: - Суу периси жумалыгы сыяктуу майрам бар, биздин суу перилерибиз - бактысыз сүйүүнүн айынан сууга чөгүп каза болгон кыздар. Айылга барыңыз, түнкү саат үчтө дарыяга келип, сууга түшүңүз жана каалооңузду билдириңиз, бирок мындай аркет суу периси жумалыгында гана жарайт», - деп кооптонуу менен телефонуна карады. - Шашыңыз, бүгүн 14ү, акыркы күн 17си. ... Эртеси кийимдеримди жыйнап, айылга жөнөдүм. Катуу ысык, микроавтобус менен кырк мүнөт, ошентип ошол жерге жеттим. Айтып коюш керек, бул айыл абдан кооз, өзгөчө дарыянын жээгинен кооз көрүнүш. Экинчи жагында камыш бар, камыштын артында корук башталат, анын көрүнүшү талааларды ачат, анда көбүнчө эликтер жана башка жапайы жаныбарлар бар. Жээкте шумкарлар уялаган чоң, кургак дарак турат. Камышта турналар менен илегилектер жашайт. Кээде жээкте жапайы өрдөктөрдү да көрүүгө болот. Убакыт келгенин кабарлап, коңгуроо кагылаар замат кийинип, дарыяга бет алдым. Мен жээкке келгенде түн ичинде укмуштуудай асманды көрдүм, сансыз көп жылдыздар, мунун баары сулуулук чагылдырылган кара дарыя, бакалардын чырылдашы жана цикадалардын сайрашы. Коозлугун сөз менен айтып жеткирүүгө мүмкүн эмес. Сууда туруп, башын көтөрүп, көзүн жумуп, сүйүүгө болгон каалоосун шыбырады. Бир аз тургандан кийин мен сууга кирүүнү чечтим. Таң атканда үйгө кайттым. Чарчап уктап калдым. Анан кызыктай түш көрдүм. Мен дарыянын жээгинде турам, ал эми көпүрөнүн үстүндө шыбырап бир кыз отурат. Ал мени көрүп, кубанып, мени өзүнө чакырды. Мен анын жанына бардым, ал мага жылмайып карап: - Аны сүйөсүңбү? "Сүйөм", - деп тайманбай жооп бердим. - Бирок ал мени сүйбөйт да мен анын эркине каршы...Ал дагы сени сүйөт, бир айтпай келет. Мен сенин каалооңду аткарам, бирок сен ташы кооз болгон сөйкөңдү бересиң. Бул менин түшүмдүн аягы болду. Эки жумадан кийин мен жакшы көргөн адам мага сезимдерин билдирди. Ошол эле күнү мен айылга келдим. Түнкүсүн дарыяга чыгып, белиме чейин сууга кирип, "рахмат" деп сөйкөмдү суунун тереңине ыргытып жибердим. Ушундан кийин мистикага кантип ишенбейсиң?